Kleefliedjes

Jeska Verstegen

Het zijn dikwijls eigenaardige liedjes. Of het is slechts een stukje uit een liedje. Soms zitten zij als het ware vastgeplakt in mijn hoofd. Zoals vanochtend toen ik opstond. Een liedje van Monty Pyhton: 'Always look on the bright side of life.' Met het onmiskenbare fluitdeuntje... Het is erg grappig, maar na de tienduizendste keer is het minder leuk.

Mijn hersens ratelen aan een stuk door. Ook 's nachts. De meeste mensen slapen dan. Ik niet. Ik ratel. Meestal plakt er op extreme ratel-dagen een liedje in mijn hoofd. Misschien dat, aangezien het steeds hetzelfde deuntje is, mijn hersens een poging doen om zo orde aan te brengen in mijn denkchaos. Maar waarom kiezen zij dan niet iets leuks om eindeloos te herhalen? Of zou alles vervelend worden na talloze herhalingen?

Een gekke gedachte is dat op dit moment over de gehele wereld héél véél mensen rondlopen met kleefliedjes in hun hoofd. Stel je voor dat er een volumeknop op je hoofd zat. Je zou alle liedjes die weerklinken in mensenhoofden hardop horen. Een kakofonie van kleefliedjes!

P.S. Mocht ik per ongeluk het Monty Pyhton liedje nu in je hoofd hebben gelokt dan geef ik bij dezen mijn oprecht excuses. Misschien kunnen we liedjes uitwisselen?